Otobüs beklemeye karar vermiştik, ama sonra otobüse yarım saat daha olduğunu öğrenince fikir değiştirip taksiye bindik, soğuktu ve elimiz kolumuz doluydu.
Dairemize döndüğümüzde aldıklarımızı yerleştirdik, Burak ile ben hemen yattık, Hüsam ise TV’yi ayarlayıp bir süre izledi sanırım.

Tren için haftalık bilet alıp Dublin’e trenle gittik. Dalkey’den binip Pearse istasyonunda indik. DART istasyonlarını her yerde görebiliyorsunuz. (Dublin Area Rapid Transit) Yol yirmi dakika kadar sürüyor. Yolda denizin çekildiği yerlerde yürüyen insanları gördük. Bazıları köpekleriyle beraber. Bir yer özellikle ilginç, pek çok kuş var suda. Sonradan burasının Booterstown Kuş Cenneti olduğunu öğrendik. Tek tuzlu bataklık. Göçmen kuşların da yolu üzerinde olduğundan kuş çeşitliliği yüksekmiş.
Trenden indikten sonra önce nereye gideceğimiz konusunda tartıştık, ben National Gallery ve Natural History Museum’a gidelim dedim. Ama onların önünden geçip Trinity College’ın bulunduğu  yere geldik. Trinity’ye girmeyi sonraya bırakarak, önce Turizm Merkezinden harita aldık. Buradan kendime bir yüksük aldım. Daha sonra tekrar geliriz diyerek, alışverişi sonraya bıraktık. İrlanda yüksüğümün üzerinde kara kafalı bir koyun var, sanırım koleksiyonum altmış kadar yüksüğü kapsar oldu.
Nassau Street alışveriş yapılabilecek pek çok dükkanın bulunduğu bir cadde. House of Ireland’ta  el örgüsü kazaklar ve giysiler var.  Daha sonra İrlanda’ya özgü hatıra eşyalar satan Kilkenny Shop’a girdik. Çok sevimli hatıralık eşyalar var ve her zaman olduğu gibi çok ucuz değil. Zaten ne zaman ülke dışına çıksak aynı şey oluyor. En güzel şeyler en pahalı olanlar oluyor ve gerisi de satın almaya değmez süprüntüler. Bu Kilkenny ismi yöreyi, Kilkenny birasını ve Kilkenny kedilerini  akla getiriyor. Bir zamanlar iki Kilkenny kedisi varmış, öylesine feci dövüşmüşler ki, birbirlerini yemişler, yalnızca kuyrukları kalmış. Kilkenny kedisi gibi dövüşmek diye bir tabir de var. Bir de şiircik, nette bulduğum :There once were two cats of Kilkenny
Each thought there was one cat too many
So they fought and they fit
And they scratched and they bit
‘Til (excepting their nails
And the tips of their tails)
Instead of two cats there weren’t any!

Karnımız acıkınca O’ Neill’s isimli İrlanda bar restoranta giriyoruz. ( http://www.oneillsbar.com/ )Burası oldukça kalabalık yemek ve sandviç barı ayrı, üç katlı bir mekan. Dublin’in tarihi lokantalarından biri ve Trinity College’ın hemen köşesinde. 300 yıldır İrlandalılara ve turistlere hizmet vermekteymiş. Sabah 10:30’dan akşam 10:30’a kadar çalışıyor bar- restoran. Pazardan Perşembeye ise canlı İrlanda müziği var. Biz koskocaman tabaklara yemeklerimizi doldurtuyoruz, hepsi de nefis gözüküyorlar. Yukarı kata çıkıp hepsini bitiriyoruz, biraz abarttığımız söylenebilir, ama bu kadar yürüyüşe yakacağımızı umuyorum. O’Neill’s’ten  çıktıktan sonra bizimkiler yalnızca bugün açık olacak bir bit pazarına gitmek istiyorlar. Ben ise Botanik bahçelerinde gerçekleşecek bir konsere gitmek istiyorum. National Heritage Week/ Ulusal Miras Haftası kapsamında yapılan son gösterilerden biri.  Ona da yetişiriz deyip, ısrar ediyorlar. Hem de beş dakika mesafede diyerek. Ama beş dakika mesafe dedikleri yer yine kırk dakikada gidilen bir yer çıkıyor, tabii yine kayboluyoruz ve yolda birilerine yol soruyoruz. Herkes çok nazik yardım edebilmek için çırpınıyorlar. Sonunda müzik sesi duyuluyor. Canlı bir orkestra rock çalıyor, ama Pazar uyduruk bir şey. Yarım saat kadar dolaşıyoruz. Hüsam içinde ne tip bir ruh olduğunu kestiremediğim bordo kırmızı bir gece çantasını alıyor bana. Aslında çanta çok güzel. Yine yürüyerek otobüse biniyoruz. Botanik Bahçeleri Glasnevin’de. Konseri son kırk dakikasında yakalıyoruz. Konser Mick O’Brien ve ailesinin bir konseri. ( http://en.wikipedia.org/wiki/Mick_O’Brien_(musician) ) Irish whistle, banjo, fiddles,pipes, harp,keman çaldılar.Adam Uilleann-Union pipe çalıyor aslında. Konser sırasında da pek çok farklı düdük, flüt çaldı. Sanırım kızlarıydı iki genç ve bir olgun hanım da ona eşlik etti. Hanım da eşi olabilir. Konser esnasında minik bir kız İrlanda dansı yaptı, öylesine gayet doğallıkla, seyircilerden birinin kızıydı. Yaşlı pek çok insan koltuk değnekleriyle hatta yürüteçleriyle gelmişlerdi. Biz de çimlerin üzerine oturup dinledik, çok güzeldi.

Botanik Bahçelerinden sonra bindiğimiz otobüs bozuk paramız olmadığı için bizden para almadı. Ama o da yarı yolda bozuldu. Daha sonra indiğimiz yerde para bozdurmak için Marketten bir şeyler alıp ( Tesco) tekrar otobüse bindik. Kasadaki kıza zorla para bozdurduk, daha önce böyle bir şey yapmadığını söyledi, öyle bir adetleri yokmuş.  Bu arada yazarken hep sağ elim uyuşuyor, yine azdı bu uyuşmalar, biraz da soğuktan sanırım. Akşam soğuk olduğu için bizimkiler kalıp caddelerde gezelim dedilerse de ben geri dönelim artık diye ısrar ettim. Trene bindik. Hüsam “ Dalkey’de iniyoruz, bu sefer Killeney’de inelim, yokuş çıkmak yerine ineriz” dedi. Biz de makul bulduk. Tren koskocaman bir tepeyi aşıp bizi İrlanda Denizi kıyısında kuş uçmaz kervan geçmez bir yerde devasa bir yokuşun dibinde bırakmaz mı? Ne yapacağız diye düşünürken Hüsam “Arabalara el edelim bizi alsınlar.” dedi, ve Burak’tan bir arabayı durdurmasını istedi. Burak içinde sörf olan bir arabaya el etti. İçinden genç bir çocuk indi. Ne yaptığımızı öğrenince, “Ben sizi götüreyim.” dedi ve sörfü arabanın içinden çıkarıp arabanın tepesine bağladı. Arabanın içinde bir de bebek koltuğu vardı. Yolda bize Bono’nun evini gösterdi, meğer çok yakınmış bulunduğumuz şatoya. Yolunu da değiştirip otelin önüne kadar getirdi, “Ben şimdi sizi bırakırsam bir saat daha dolaşırsınız .”diyerek, çok şaşırdık ve İrlandalıların gerçekten çok yardımsever ve cana yakın oldukları konusunda bir kez daha fikir birliğine vardık. İnanılmazdı.
Akşam Hüsam çorba ve salata yaptı, yorgunluktan yiyecek halim kalmamış olmasına rağmen yedim, ama çorba da iyi geldi, hemen yattım.
30 Ağustos 2010
Sabah yine Uzay Yolu eşliğinde kahvaltı ettikten sonra, yürüyerek Dalkey’e indik. Dün Dalkey’e yakın bahçelerden  birinde sarman bir kedi ve bir köpek gördüm. Kediyle konuşmaya çalıştıysam da, köpek havlayarak beni kovaladı, sanırım kediyi korumaya çalışıyordu. Bugün de onları görürüm diye bakındıysam da yoklardı. Bu arada Dalkey’e her inişimizde Dalkey Castle ve Heritage Center’ın önünden geçiyoruz, içeriye şöyle bir bakmamıza rağmen çok fazla da ilgi çekici değil. Burası bir minik bir kalesi olan ortaçağ evini ve  bir kiliseyi kapsıyor. Dalkey’e inerken karşılaştığımız bir diğer görüntü, evinin bahçesine taş duvar ören bir adam. Minik radyosunu duvarın bitmiş kısmının üzerine koymuş, duvarı örüyor. Gayet keyifli bir hali var.
Bugün Dalkey’den yine trenle şehir merkezine gittik. Öncelikle Nassau Caddesinde kaban, palto satan mağazalara baktık. Çünkü hala üşüyorum. Rengi çok güzel ekose bir kaban giydim, ama üzerimde güzel durmadı. Sonra devekuşu rengi bir başkasını denedim, bu sene devekuşu rengi pek bir modaymış. Mağazadaki müşterilerden biri kabanın renginin saçlarıma çok gittiğini söyledi, gerçekten de yakışmıştı. Epeyce bir fiyatı olmasına rağmen Hüsam alalım dedi, ama abukça pahalı bir şeyi almak istemedim.
Öğle yemeğinden önce Meeting House Square’da  Gallery of Photography’de( ki burası Temple Bar denilen bölgede ) National Photographic Archive’daki fotoğraflardan oluşmuş   Power and Privilege isimli fotoğraf sergisine gittik.  1858- 1922 yılları arasında Big House’daki fotoğraflar ele alınıyordu. Gerçekten nostaljik ve çok güzel bir sergiydi. Özellikle o devrin sosyal yaşamı hakkında da epey ipucu veriyordu. Ulusal  Fotoğraf arşivi National Library of Ireland’a ait fotoğraf koleksiyonlarının bulunduğu bir arşiv  ( www.nli.ie  ) 1840’dan günümüze İrlanda’ya ait  en büyük fotoğraf arşivini oluşturmaktaymış. En eski fotoğraflar zengin amatörlerin fotoğraflarıymış. 630.000 görüntüyle. 430 tane albümden alınan fotoğrafların oluşturduğu fotoğraflar altı ana temadaydı. Bahçeler ve  manzara, çalışanlar, taşımacılık, eğlence ve boş zaman etkinlikleri sanat ve bilim ve aile yaşamı. Bu  arada Temple Bar’dan da söz etmek gerekiyor. Bütün bu mekanların bulunduğu Temple Bar Irmak ve Dame Street arasında gece hayatı ve etkinliklerle ünlü, turist  kaynayan bir yer. Publar, kafeler, restoranlar, sanatçı ve müzisyen mekanları, el sanatlarından örnekler, galeriler, sanat atölyeleri, müzik merkezleri  ile tam bir kültür merkezi. Dublin’in Beyoğlu’su da denilebilir. Bir kısmı yalnızca yayalara açık. Temple Bar’a Dame Street’ten ya da Fleet Street’ten  girilebiliyor, ya da Liffey’in üzerindeki köprülerden biri olan Ha’penny Köprüsünün karşısındaki Merchant’s Arch’tan yürünebilir. Bu Ha’penny Köprüsü de ilginç bir köprü, eskiden half penny verilip geçildiğinden adı Ha’penny olarak kalmış. Köprü 1816’da yapılmış. İlk demir köprü. Aslında Liffey Nehrinin üzerinde sırayla pek çok değişik köprü var. Bunlardan biri O Connell Köprüsü, Samuel Beckett köprüsü de en modern görünüşlü olanı sanırım. Tabii bir James Joyce  köprüsü de olmazsa olmazdı. Bütün bu köprülerin farklı yapılarda olmaları da ilginç.

Biz sergideyken Gül aradı ve Miço’nun kabız olduğunu bildirdi. Zavallım sanırım sinirsel. Bir de gece biz yatmadan önce tuvalete gider, sonra yatardı. Şimdi ben de yokum, iyice sinir olmuştur. Yaş mama bağırsaklarını çalıştırır, ama alerji yapıp kaşındırdığı için vermiyordum. Bu durumda yaş mama verelim, işe yaramazsa, malt ekstresini deneriz diye konuştuk. Miniğimin doğru dürüst yiyip içmeyip bizi bekliyor, olması düşüncesi içimi burktu. Seyahatlerde ne kadar eğlenirsem eğleneyim, Miço hep aklımda oluyor, Allahtan Gülgün var ve onunla candan bir biçimde ilgilenebiliyor.
Öğle yemeğini İrlanda yemekleri yapan bir restoranda yedik. Temple Bar’da Shack Restaurant. ( www.shackrestaurant.ie ) Ben kuzu haşlama yedim, içinde havuç ve patates de vardı, hoşuma gitti. Öncesinde domates çorbası içtim. Çorba domates sosuna benzeyen yoğun bir karışımdı. Yanında kahverengi ekmek ile servis ettiler. Burak milföy hamurlu bir böreğin içinde biftek yedi. Steak and Guinnes pie. Hüsam ise somonlu bir kiş yedi. Yemekten sonra Liffey Nehrinin kuzeyine geçtik. Epeyce yürüdükten sonra Leprechaun Müzesine gittik.( http://www.leprechaunmuseum.ie/ )Mitolojik varlıklar her zaman ilgi alanıma girmiştir. Jervis Street’teki bu müzeye gitmeyi de daha İrlanda’ya gitmeden aklıma koymuştum. Hatta Twitterdan ekledim, facebooktan buldum.  Burak ve ben Müzeye girdik, Hüsam girmek istemedi. Sonradan biz de hayal kırıklığına uğradık doğrusu. Leprechaunlar, fairy ve giantlar hakkında dandik birkaç bölüm ve işlerini çok sevdikleri belli olan çalışanlar dışında bir şey bulamadık. Leprechaunların Amerikalıların bakış açısından yansıtıldığını anlatan müze rehberi çok da haksız sayılmazdı. Yine de minik leprechaunları seviyorum. Müzeden bir hatıra coin verdiler. Müzeden sonra Jervis Shopping Center’a uğradık. Ama çok da ilgi çekici gelmedi. Hüsam bu yakınlarda bir Asya Marketi keşfetmiş biz müzedeyken . Markette bir dolu Türk, Arap, Hint mamülü vardı. Aytaç Beyaz peyniri bir de amba aldık. Daha önce görmediğimiz Uzak Doğu sebze ve meyveleri de gördük. Et tabii ki helaldi. Dönüşte Hüsam elindeki torbalardan birini düşürüp amba kavanozunu kırdı, o dükkana tekrar uğramamız gerekecek.
Bugün gezmek isteyip de gezemediğimiz bir yer de Dublin Castle’dı. Bu gibi tarihi yerlerin hemen hemen hepsi turla geziliyor, kendi başımıza gezmeye izin yok. Bu da tur saatini beklemek gibi bir durumu ortaya çıkarıyor ki, kısıtlı zamanı olanlar için gerçek bir tercih sorunsalı yaratıyor. Dublin Castle’ın bahçesinde ilginç bir sergi sona erdiriliyordu. Kumdan heykeller yapan bir grup harika heykeller yapmış. Bugün bu serginin son günüymüş, kumdan yapılmış heykelleri birer birer bozuyorlardı. Kışın kumun yerini buz ve kar alıyormuş. Duthain Dealbh Group’un sitesi de var. Burak da pek çok fotoğraf çekti.  ( http://irishsand.com/sculpters.php ) Bu arada Castle ile ilgili olarak söz etmeden geçemeyeceğim bir Adalet Heykeli meselesi var.  Ana kapının üzerinde Adalet heykeli yer alıyor. Heykel arkası şehre dönük vaziyette duruyor. Bu nedenle Dublinliler onu İngiliz hakimiyetinin simgesi olarak görüyorlar. Gözleri bağlı değil. Heykelin kafasından aşağı süzülen yağmur suyu kolu boyunca akarak elinde tuttuğu metal teraziye dolup terazinin dengesini bozuyormuş. İngiliz adaletsizliğini simgeleyen bu hoş heykele bayıldık.

Bu akşam dün akşamki kadar soğuk değil. O yüzden Castle’a dönelim diye tutturmadım. Üç saat kadar caddelerde dolaştık. Pek de bir şey yaptığımız söylenemez. Özellikle Temple bölgesindeki publar ve lokantalar çok hareketli oluyor. Pubların önü dışında da hiçbir yer kalabalık değil. İnsanlar beş gibi işlerinden çıkıp evlerine kapanıyorlar. Hoş bir parka girdik. Sabah da bir başka parkta muffin yiyip cappucino içmiştik. Çocuklu aileler çok. Çocuğu olanların da en az üç çocuğu var. Hüsam bak AKP buraya da gelmiş dedi. Yollarda dolaşırken İrlanda kapılarına hayran kalıyoruz. Hüsam onların önünde fotoğraf çektirmek istedi, Türkiye’ye dönünce de Saklıköy’deki kapıyı maviye boyamayı düşündük. Bu konuyla ilgili bir de efsane var. Ne kadar doğrudur bilinmez ama geceleri publarda içki içip sarhoş olan erkekler bütün evler birbirine benzediği için yanlış kapıları çalarlarmış, hatta yanlış yataklara atlarlarmış. O yüzden kadınlar çareyi evlerinin kapılarını kırmızı mavi gibi belirgin renklere boyatmakta bulmuşlar. Bir alternatif hikaye de kraliçe Viktoria’nın ölümünden sonra tüm kapıların siyaha boyanmasının emredilmesi ve buna karşı çıkan İrlandalılarında ellerine geçirdikleri en parlak renklerle kapılarını boyadıkları yönünde. Doğrusu ya ben bu ikinci hikayeyi daha çok sevdim.
Akşam dokuz buçuğa doğru eve dönüyoruz, bu kez Dalkey’de inip taksiye binerek. Akşam ise TV’yi kurcalayıp, bazı kanallarda filmler bulup seyrettik. James Bond serisi var bir kanalda. Her gün en az birisine rastlıyoruz.

31 Ağustos 2010

Bugün yolda bir arabada patlayan bomba sonucu   17 Mayıs 1974 yılında ölen iki kişi için konulan bir plakete rastladık. 

Bugün kendime parlak fuşya rengi bir yağmurluk aldım. Biraz kalın. Kazağımın üzerine giydiğimde artık üşümüyorum.
Sonra dışarı çıkıp sokaklarda gezdik. Temple Bar’a gittik. Pek çok sokak şarkıcısı vardı. Amatör, yarı profesyonel pek çok şarkıcı ve grup akşam performansını gerçekleştiriyordu. Tüm orkestra enstrümanlarını taşımış gruplar da vardı. Kimi ise sadece bir akordeon, trumpet, ya da İrlanda flütü ile müzik yapıyorlardı. Bazı gruplar CD’lerini de satıyorlardı. Onları dinledikten sonra eve döndük, tesadüfen aynı taksi şoförüne rast geldik. Adam hangi saatte dönsek orada.
Dönüşte çorba ve fırında patates yaptık, sarımsaklı ekmeğimizle yedik, nefis olmuştu.

 
 
01 Eylül 2010
Bugün yine on bir gibi çıkıp her zamanki gibi Dalkey’e yürüdük. Şehir merkezine gittikten sonra Pearse istasyonunda inip tramvaya binmek üzere bilet almak için makineye bakıyorduk ki, gençten bir adam önce Hüsam’a açıklama yapıp, sonra da kahve parası istedi. Neyse biletimizi aldık ve Liffey’in kuzeyine doğru yola çıktık. Dörtlünün National Museum of Ireland, Decorative Arts and History, Dekoratif sanatlar ve Tarih Müzesini gezmek istiyorduk. Burası çok geniş bir alanda eskiden Collin Barracks adı verilen askeri barakaların müzeye dönüştürülmesi sonucu oluşturulmuş bir mekan. Bu barakalar tamamen yenilenip restore edilmiş. Etkileyici büyük bir avlusu var, avluya sıralanmış askerlerin ruhlarını hissedebiliyor insan, müzeye dönse de ruhunu hiç kaybetmemiş. İrlanda’nın ekonomik, sosyal, politik ve askeri gelişimini izleyebileceğimiz bir biçime bürünmüş. Çağlar boyunca elbiseler, mobilyalar, İrlanda’nın askeri hayatı, IRA dahil, tüm ülkelerdeki askeri çalışmaları yer almaktaydı. İki tane sergi gerçekten ilgi çekiciydi. Bunlardan birisi Irish High Cross Exhibition’du. Büyük haçların replikalarını  yapmışlar ve İrlanda’nın ulusallaşmasını pekiştirmek için yapılan bu haçları sergilemekteydiler. Bu haçlar 12 metre yüksekliğinde, devasa şeyler, çok etkileyici görünüyorlardı. İkinci sergi 1878 doğumlu İrlandalı Eileen Gray ile ilgiliydi. Bu hanım İrlandalı bir mobilya tasarımcısı ve mimar olup, özellikle lake üzerine yaptığı çalışmalarla tanınıyormuş. Döneminin gerçekten olağandışı kadınlarından birisiymiş. Hatta sonradan kendisinin biseksüel olduğunu, dönemin entelektüel kadın ve erkekleriyle birlikte olduğunu okudum. Müzede yaklaşık olarak 3 saat kadar kaldık. Oradan çıkınca Guinness Storehouse’a gittik.( http://www.guinness-storehouse.com/en/somehistory.aspx ) St James Gate  Brewery’de konuşlanmış Storehouse Guinness birasının yapımıyla ilgili turlar yapıyor. Tadım laboratuarına gidip siyah bira tadılabiliyor, turu alanlara bir adet alkollü  ya da alkolsüz bira hakkı veriliyor. En üst katta bulunan Gravity Bar’da şehrin silueti izlenebiliyor.. Tepeden pek çok önemli bina gözüküyor. Bütün bu binaların tarihini de içeren bir broşür hazırlamışlar. Guinness Storehouse’ın satış mağazasından Hüsam ve Burak birkaç hatıra eşyası aldılar. Binanın girişinde bulunan Arthur Guinness’in 1759 tarihinde imzaladığı anlaşmanın kopyası ilginçti. Arthur Guinness St James Gate Brewery için yıllık 45 pound kira ile 9000 yıllık bir anlaşma imzalamış. Biranın dört şeyin karışımından yapılmış olduğunu da öğrenmiş oldum, ne işe yarayacaksa. Arpa, su, maya bir de şerbetçi otu.

Dışarı çıktığımızda saat beşe yaklaşıyordu. Her yer kapanmaya ve insanlar evlerine dönmeye başlamışlardı. Aslında yine bu civarda olan Kilmainham Gaol adlı eski cezaevine gidecek zaman kalmamıştı, biz de Phoenix Park’a gitmeye karar verdik.( http://www.phoenixpark.ie/ ) Bu yorgunluğun üzerine de gayet iyi oldu. Phoenix Park 790 hektarlık bir alan üzerinde kurulmuş, Avrupa’nın en büyük şehir parkı. Dublin Hayvanat Bahçesi de bu parkın içinde ama onun saati geçmiş olduğundan gezemedik. Epeyce yürüdükten sonra bir gölet  kenarında  oturduk, pek çok kişi ya köpekleri ve çocuklarıyla dolaşıyor, ya da koşuyorlardı. Gölet ördekler, kuğular ve pek çok başka kuşla doluydu. Hele kuğular. Beyazların yanı sıra kahverengi kuğular da vardı ki, sıra olmuş yüzüyorlardı. Gülgün ile konuştuk. Hava çok güzeldi ve görüntü muhteşemdi. Çok huzur doluydu.

in Dublin’s fair city where the girls are so pretty I first set my eyes on sweet Molly Malone as she wheel’d her wheel barrow through streets broad and narrow crying cockles and mussels alive, alive o!

Müzeden çıktıktan sonra yine Kuzey Kıyısında dolaşmaya devam ettik. Bir yerden sandviç alıp, Liffey nehri kıyısındaki banklara oturup, öğle yemeğimizi yedik. Manzara ve hava çok güzeldi. James Gandon’un eseri olan Custom House’un önünden geçip, Custom House Quay üzerinde bulunan Famine Memorial’a kadar geldik.Bir dolu bronz figürden oluşan bu kıtlık heykelleri çok etkileyiciydi.Burak yine bir çok fotoğraf çekti. Gate Tiyatrosu da bu taraflarda ve şu sıralar Satıcının Ölümü oynuyor. Aslında gitsek mi diye düşündük, iyi de olurdu, ama başka şeyler görme dürtüsü ağır bastı.

Kuzeyde bir antikacıda minik bir yüksük gördüm. Hüsam da bir kapı kolu beğendi, ama antikacı dükkanda yokmuş, başka biri geçici bakıyormuş, uğrayabilirsek yarın uğrayacağız.
Yarım bıraktığımız Doğa Tarihi Müzesini gezme işini tamamlamaya karar verdik. Müzeye gidip doğruca ikinci kata çıktık. İki tane çok büyük ren geyiğinin yanı sıra, akla gelebilecek hemen her türlü hayvanın doldurulmuş hali vardı. Ayılar, kutup ayısı, karıncayiyenler, sincaplar, aslan, kaplan, her tür maymun, hatta ornitorenk bile vardı. Epeyce kaldık müzede, iki saat kadar olabilir. İnanılmaz, hayvanlara acısam mı, yoksa hayranlıkla baksam mı bilemedim.

Saat 8’de Trinity College’daki bir fotoğraf sergisine gittik. Bu sergi bahçede ve saat 8.00- 10.00’, arası  açık kalıyor. Oldukça büyütülmüş fotoğraflar ışıklandırılıyor, ve her gezen de hayranlıktan dudakları uçuklamış bir biçimde dolaşıyor. Bu Red Bull Illume, Aksiyon ve macera sporları yapanların fotoğraflarının oluşturduğu on kategoride ödül almış fotoğrafçıların sergisi.(http://www.redbullillume.com/exhibition/dublin.html ) hem sporları yapanlar hem de fotoğrafları çekenler özel bence.
Sergiden sonra eve geldik. Hüsam kirli çamaşırları yıkayalım nasılsa çamaşır ve kurutma makinesi var dedi, ben de makul buldum. İlk partiyi attık. O arada televizyon ve ocak da çalışıyordu. Çamaşırların yıkanması bitmişti ki,  birden sigorta attı. Castle’ı arayıp birini çağırdık, gelen adam bir şey yapamadı, yarın sabah elektrikçi göndereceklerini söylediler. Biz de ıslak çamaşırları kurutma makinesine atmalarını istedik, olur dediler. Yarın artık hatıra eşyalar filan alalım, yarım kalan işleri tamamlayalım diye düşündük.

Spor yapan çok. Kediler evlerde,  sokaklarda köpekler dolaşıyor. Genç annelerin iki üç çocuğu var. Biz buradayken ilköğretim okulları açıldı. Çocukların formaları bizimkilere pek çok benziyor. Hatta kızların etekleri bizim kızlarınkinden daha uzun. Erkekler ceket giyiyorlar ve kravat takıyorlar. Hiç şımarık bir tavırları yok, gayet düzgün gençler. Bugün Castle’a geri dönerken aldığım gazetede, ilköğretim çağında 13 yaşında öldürülen bir kızdan bahsediliyordu. Kızın niye öldürüldüğüyle ilgili ayrıntı yoktu , ama vaktinden önce büyümeye çalıştığı hakkında yorumlar vardı. Bu yazı tarzı hoşuma gitti. Bizde olsa kızın çarşaf çarşaf sözde gözü kapalı ve açık fotoğrafları en uzak komşusuna kadar yorumlar, en ince ve mahrem ayrıntılar ortaya dökülürdü. Burada sadece annesinin ve ailesinin ne kadar bedbaht olduğu, arkadaşlarının mezarına çiçek koyduğu kızın aslında samimi, cana yakın ama çabuk büyümeye çalıştığı ile ilgili yorumlar vardı.
Aynı gazetede bir de engelliler için çalışan engelli bir kızın yine Dublin’de yaptığı araştırmalarla ilgili bir köşe yazısı okudum. O da ilginçti. Biz Dublin’e geldiğimizden beri sanki her yer engelliler gözetilerek düzenlenmiş gibi. Kaldırımlar, tuvaletler şu bu. Ama yazıyı okuduktan sonra aslında pek de öyle olmadığını anladım. Mesela tren ve otobüslerde engelliler için ayrılmış yerler varmış, ama başka şeyler koymak için kullanılıyormuş, ya da bazı duyarsız yolcular oraları kapatıyorlarmış, ya da lokantalarda engellilerin kullanacakları yollar yokmuş. Aslında Hüsam’la konuyu konuşunca ” Bu kız Türkiye’ye gelse, aman Allah Dublin cennetmiş bu konuda !”  diye geri döner dedi. Mesela ben müzelerde çok fazla engelli gördüm, hem de tekerli sandalyede ve kolları da çok yeterli çalışmayan gençler, ya da sokaklarda yürüteç ve bastonlarla yürüyen yaşlılar. Hele o yaşlılar yorulunca yürüteçlerini sandalye haline getirip oturuyorlar ve her yere girip çıkabiliyorlar.
Eve erken dönelim dedik. Elimiz kolumuz doluydu. Dalkey’de taksi bulamadığımız için yukarı yürüdük, bir ara yanlış sokaktan saptığımız için yolu da uzattık hatta. Döndüğümüzde çamaşırlar kurumuştu, bavulları yerleştirdik, yemek yedik, Hüsam ve Burak Dalkey’e yürüyüşe gittiler, ben uyumayı tercih ettim. Ne de olsa sabah erkenden çıkacağız.