Roland Barthes’ın Yazma Arzusu kitabını okuyorum. “Çocukken sık sık, hem de çok canım sıkılırdı.” cümlesini okuyunca “İşte ortak bir yön.” dedim. Şöyle demiş Roland Barthes : “Çocukken sık sık, hem de çok canım sıkılırdı. Bu bende gözle görünür biçimde erken başlamıştı, tüm yaşamım boyunca da – kuşkusuz, çalışma ve dostlar sayesinde giderek azalan- dalgalar halinde

  İç sesi çok kuvvetli olanlardanım ben. Ara sıra kesmek iyidir dediklerinden, susturmak için denediğim günler oldu. Gençlik tabii. Şimdi böyle bir şeye kalkışmam bile. Habire onu bunu düşünmek bir yana, sözcükleri çok sevdiğimden ve Tarih ve Eski Türk Edebiyatı okuyarak hep yenilerini öğrendiğimden midir nedir, bazen de tek bir sözcük gelir aklıma, öyle aniden.