Geçen gün pandemi bunalımı üzerine düşünürken içimin gençliğimde olduğu gibi heyecan ve mutlulukla dolmadığını düşündüm birden. Mutsuz olduğumdan ya da şükretmediğimden değil, ama ara sıra böyle içime kuş kaçmış gibi hissedip, sevinirdim. Öyle belli bir nedenle de değil, birden yaşamı kucaklamanın mutluluğuyla sarhoş olurdum sanki, uzun süredir böyle hissetmiyorum , “ Yaşlanmaktan mı, nedir ?”