Dün kız kardeşimin doğum gününü kutladık. Doğum günleri ölüm günlerinden daha önemli bizim ailede. Mümkünse ölenleri de doğum günlerinde anımsamak istiyoruz. Lokanta ararken vejetaryenlerin de yiyecek bir şeyler bulabileceği bir yer olsun istedik.  Kardeşim sanırım 2012 yılından beri et yemiyor. Öncesinde de et yemeyi çok sevmezdi.  O yıl nedense ben de bir altı ay

  Sanırım Şubat ayından beri yazmıyorum. Bunda blogdaki bazı aksaklıkların etkisi olduğu gibi, başka işlerle daha yoğun ilgilenmemin de etkisi var. Öbür bloga iki üç günde bir yazıyorum, o yüzden ondaki teknik aksaklığı da daha önce düzelttik. Düşündüm taşındım, bu bloga yazma biçimimi değiştirmeye karar verdim. Sanırım daha kısa, daha sık günlük biçimi yazmaya geri

Cenaze törenlerini, mevlitleri, acıklı şeyleri hiç sevmezdi. Elinden geldiğince gitmemeye çalıştığını anımsıyorum. Oldukça zorlu geçen hayatına zorunluluk harici sıkıntı veren şeyleri sokmama isteğindendi büyük olasılıkla.  Ama bunu büyük bir zerafetle yaptığını anımsıyorum, ” Biraz rahatsızım, sizi de hasta etmeyeyim.” derdi, “Ben daha sonra ziyarete geleceğim” derdi, ne yapar eder gitmezdi. Ailenin en serinkanlı kişisiydi, ama

Bu yıl bir günden diğerine 10 derece farklılaşan hava koşulları hepimizi hasta etti. Nezle, grip olup evde olabilmek emekliliğin iyi yanlarından biri sanırım. Yoksa burnumu çeke çeke yollara düşmek zorunda kalacaktım. Burun damlası bağımlılığından kurtulmaya çalışarak, nefes almanın yollarını aramak, kutularca mendil harcayıp, her türlü meyve çayı denemek ne kadar tatsızsa, yatakta uzanıp kitap okumak,

Geçen hafta yabancı arkadaşlarımdan birinden içinde hediye olan bir Christmas kartı geldikten sonra, sosyal medya hesaplarımda biz ” Christmas kutlamıyoruz ki, o 24’ünde, bizimki Yeni Yıl kutlaması sizi cahiller!”, ve ” Bu pagan adetidir, Muazzez İlmiye Çığ’a göre…gibi açıklamalar, ” “Osmanlı’da da nahıl süslerdik, işte sünnet düğününün önündeki nahıla bak, minyatürlerde de var.” yollu tartışmalar

  Her şeyi bir arada yapmak huyum nedense yazmak söz konusu olduğunda işlemiyor. Aynı anda bir kaç kitap okuyup, farklı el işleri yapabiliyorum. Bir kanepede örgüm, bir masada kabaklarım, diğerinde taşlarım olabiliyor. Her odada ayrı ayrı okuduğum kitaplar da var. Ne var ki, gün içinde bir yazı yazmışsam bir başka yazı yazasım gelmiyor. Bu aralar

Sanırım yürüyen felaket sözünün yaşayan örneklerinden biriyim. Aceleciliğim ve hiperaktifliğim sakarlıkla birleştiğinde çarpamadığım koltuk, yatak, düşmediğim zemin, beni yakmayan ateş, kafamı gözümü kırmadığım an yok. Kendimi bildim bileli dizlerim çürük, vücudum morluk içindeyse bundandır. Artık akrabalarım,çevremdekiler de buna alıştıklarından çok tepki vermiyorlar. Evin içinde her an ah, uh diye bağırma sesleri olduğunda bazen zayıf bir sesle

  Son günler hepimiz için tatsız. Ankara olayının acısı pek çoğumuz için tazeyken ve günler geçtikçe de gün ortasında şurda burda aklımıza gelip gülümsememizi yarıda kesmemize neden olmuşken, sağda solda oh olsun, iyi olmuş, onlar da gitmeseydi, zaten terörist destekçileri, bizden ölenler varken birşey yapılmamıştı da, şimdi ne yası, kendi kendilerini patlattılar diye konuşup, biz,

Her sabah olmasa da kahvaltı ederken duyduğum mutluluk sonrasında Cemal Süreya’nın o dizeleri hep aklıma gelir. ” Yemek yemek üstüne ne düşünürsünüz bilmem / Ama kahvaltının mutlulukla bir ilgisi olmalı. ” Sabah derslerim olduğu ilk öğrencilik zamanlarımda, daha sonraları bankacılık ve öğretmenlik yıllarımda hep kahvaltıların aklımda kalıcı yönleri olmuştur. Bir kere annem beni hep sabahçı

Sonunda sonbahar geldi. En sevdiğim mevsim. Hem yağmuru sevdiğimden, hem de soğuğu. Sıcaktan ve güneşten nefret ettiğimi daha önce söylemiştim sanırım. Şubat doğumlu olduğumdan belki de, sonbahar ve kış , serin kurt havası en özlediğim. Hava erken kararmaya başladı. Saklıköy bu mevsimde de güzel, ne var ki Hüsam’ın işe gitmesi zor oluyor. Karanlıkta gidip dönmek