Çocukken kız kardeşime öyküler anlatırdım. Birlikte bunları geliştirir, annem gezmekteyken oynardık. Odamızın duvarında zaman yolculuğu yaptığımız bir delik vardı. Yalnızca bizim görebildiğimiz. Oyuncak ayımız Patanak zaman yolculuğu yapıp ünlü kişilerle söyleşiler yapardı. Hayvanlardan oluşturduğumuz bir Uzay gemimiz vardı. Mürettebat Star Trek mürettabatıyla eş düzenlenmişti. Birinci kaptan, ikinci kaptan, doktor. Vırçik adını verdiğimiz su samuru

Biz siyah beyaz, tek kanallı televizyonda bayrak çekilinceye kadar her şeyi seyretmeye alışmış bir neslin çocuklarıyız. Biz aynı zamanda siyah beyaz filmleri çocuk ve kadın matinelerinde, yazlık sinemalarda  çiğdem çitleyip, frigo, gazoz eşliğinde seyretmişizdir. O yüzden film ya da dizi seyretme alışkanlıklarımız şimdiki nesle oldukça  tuhaf gelebilir. Dördüncü sınıflara derse girdiğim bir gün çocukluğumda televizyonun

“Ejderhalar, hobbitler ve küçük yeşil adamlar- bütün bunların yararı ne?” En sevdiğim Bilimkurgu yazarlarından Ursula Le Guin kendi sorusuna şu yanıtı verir” “Bunun yararı sana zevk ve haz vermesidir.” Hiç vaktim yok! diye terslenene de ikinci yanıtı yapıştırır :” Hayal gücüyle yaratılmış kurmacanın yararı, dünyayı, çevrendeki kişileri, kendi duygularını ve kaderini daha derinlemesine anlamanı sağlamaktır.”