Bu yalnızca Türkiye’de değil, bence tüm dünyada giderek zorlaştı. Ruh sağlığımızı korumak, en azından az biraz dengede kalabilmek için biz ailecek ve bireysel olarak çabalıyoruz. Bugün anlatacağım yaptığımız şeylerden yalnızca birisi. Biz epeyce uzun zamandır TV’de Haber Programlarını, Sabah Programlarını ve Açık Oturumları izlemiyoruz. Bazen dünyada çok önemli bir şeyler olduğunda yabancı haber kanallarını açtığımız

Bu aralar Defne Suman’ın Evden Kaçmanın Yolları adlı derlemesini okuyorum. 24 yazarın evden kaçış ve / veya geride kalış öykülerini içeriyor. Yazarlarından rica edilerek seçkiye katılmış dört öykü hariç diğer 20 anlatı bu seçki için özel olarak yazılmış. Metinlerin yarısı kaçanların anlatısıyken diğer yarısı da kalanların ağzından anlatılmış. Bir çıkış yolu aramak için , bir

Su kabağı merakım artık herkesin malumu. Ve hayır, hep yoktu. Bahçeye onu bunu ekmeye başladıktan sonra her yerden ve herkesten tohum toplamaya başladım. Yediğiniz meyvelerin tohumlarını da atamıyorsunuz, hemen bir kağıt mendilin içine saklanıp, çantanın bir köşesine atılıyor evden uzaktaysanız. Yerlerden , yürünen yolların bahçelerinden çiçek tohumları filan toplanıyor. Bazen çiçek çalınıyor. Bildiğiniz gibi en

“ Kırsalda yaşamak zor” diye bir program var sanırım Dmax’te, böyle dağın başına, ya da cehennemin dibine gidip yerleşenlerin çektiği zorlukları anlatıyor. Bizim yerleştiğimiz yer öyle değilse de, tabii ki bazı zorlukları var. Kırsal’a taşınalı sessiz sakin bir kaç günümüz olmuştur , kabul ediyorum, ama her gün ayrı bir heyecan yaşadığımız da kesin gibi. Kırlık

Geçen gün pandemi bunalımı üzerine düşünürken içimin gençliğimde olduğu gibi heyecan ve mutlulukla dolmadığını düşündüm birden. Mutsuz olduğumdan ya da şükretmediğimden değil, ama ara sıra böyle içime kuş kaçmış gibi hissedip, sevinirdim. Öyle belli bir nedenle de değil, birden yaşamı kucaklamanın mutluluğuyla sarhoş olurdum sanki, uzun süredir böyle hissetmiyorum , “ Yaşlanmaktan mı, nedir ?”

Nazire annem öte aleme göçeli bugün bir yıl oldu. Ölümü istediği gibi çekmeden, çektirmeden, aniden oldu. Böyle olduğunda geride kalanlar için çok zor oluyor. Kendisi ölenin ardından çok ağlanmasını hoş gören bir insan değildi. İnançlıydı çünkü, aslına geri döndüğüne inanırdı ölenlerin. Biz ardında bıraktıkları da onun çok iyi bir yerde olduğuna eminiz, ama işte ayrılık

“Bu da konu mu, herkesin yaptığı işler bunlar!” diyerek küçümsemeyin sakın. Ömrümüzü yiyor bu işler de, bazen farkında bile olamıyoruz. Bu konuyu da kafama dün ütü yaparken taktım, kendimi ilk bildiğim günlere geri gittim, oralardan, günümüze kadar geldim. Şimdi bu işlerin içine ortalık temizlemekten, çöpü dökmeye, ütü yapmaktan, yemeğe, alışverişe gitmekten, dolap temizlemeye her bir

Kırsala çekilip, kapanınca nihayet iki ayrı çocuk romanımla daha ciddi uğraşmaya başladım. Farklı yaş gruplarına yönelik iki ayrı roman. Her gün az az yazıyorum ama, çok da hızlı gitmiyor. Bir gün yazdığımı ertesi gün beğenmeyip değiştiriyorum çünkü. Bir de her şey insanın istediği gibi gitmiyor. Okul öncesi için yazdığım kitap gelişip dördüncü beşinci sınıf düzeyine

Yapım gereği pek çok şey sinirimi bozuyor. Yani bardağın hep boş yarısını görenlerdenim aslında. Öte yandan çok gülen, gülümseyen bir insan olduğumdan, hayatı hep Pollyanna gibi karşıladığımı düşünür pek çok kişi. Halbuki çocukluğumda en çok sinir olduğum romandı. Annem de hep onu örnek verirdi bana. Daha o zamanlardan mükemmeliyetçi, hiç bir şeyi beğenmeyen, kontrol manyağı

Bugün babamın ölüm yıl dönümü.Gideli 22 yıl olmuş. Onu hatırlamadığım bir gün bile yok. Bu aralar şehirden eski mektupları ve günlükleri getirdim. Zaten her gidişimde bir çok şey alıp geliyorum. Bu kışı büyük ihtimal ile Saklıköy’de geçireceğiz. Doğalgaz bağlanacak gibi. İlk kez bu kadar çok kalıyoruz burada. Sonbahar günlerinde nostaljik bir duygu durumu içinde okuyup