Bu aralar yine okumaya, boyamaya daldım. Deli Ajumma blogu ile ilgilenip bununla pek ilgilenmemek üzüyor beni. O yüzden kısa kısa yazayım diyorum. Uzun süredir Saklıköy’deyiz. Uzun dediysem ilk defa bu kadar uzun süre kalıyoruz. Eğer doğal gaz işi hallolursa, belki kışın da burada kalabiliriz. Bunu en çok kediler için istiyorum. İlk eve kapanma dönemi panikleri

Sonunda Saklıköy’de blog yazacak kuvvette internetimiz oldu. Ben de veranda da yazmaya koyuldum. Aslında evveliyatı okumayla başlıyor bu yazının. Sabah yağmur yağdı, hava da serin tam sevdiğim gibi. Kediler birer ikişer ziyarete geliyor, yemeklerini yiyip gidiyorlar. Nari’nin yavrusu annesinin kuyruğuyla oynayarak sabahımı şenlendirdi. Böyle özel anlarda Covid filan aklıma gelmiyor, mutlu oluyorum. Daha önce de

Karantinada günler çok hızlı geçiyor. Bilmem sizin için de öyle mi ? Alerjimin azdığı günlerde aldığım Zaditen sağ olsun, hayatımda yedi sekiz saat uyuduğum zamanlar gördüm. “Ama bu kadar yeter artık almayayım.” dediğim andan itibaren yine eski uyuma düzenime geri döndüm. Bir de yatağın içinde döne döne, sağlıklı, kesintisiz bir uyku uyuyamıyorum. Uyandığımda saat herhalde

Her okunan kitap insana bir şeyler öğretiyor. Bu aralar okuduğum kitaplardan biri arkadaşım Esen’in hediye ettiği Binbir Bahçe Masalları adlı kitap. Ceylan Orhun bu kitapta Gökova Körfezini seyreden bahçesini ayları gözeterek yazmış. Neler dikmiş, börtü böceğinden, rüzgarına , yağmuruna nasıl uğraşmış öğreniyorsunuz.Oldukça yoğun bir kitap. Demem o ki konuyla ilgili olmayanların hemen bırakması da olası.

Bugünden itibaren evde her gün bu bloga az az yazayım dedim. Yani aslında her zaman söylediğim şey ve yapamadığım. Öyle bilinç akışı filan. Öğrendiklerimden, izlediklerimden, okuduklarımdan, aklıma öylesine gelenlerden. Mutfak penceremizin hemen önünde bir Amerikan selvisi var. Üzerinde yarım yamalak bir yuva vardı taşındığımızda. Sonra sıklıkla gelen kargalar yuvayı sağlamlaştırdılar. Sonra yumurtlayıp yuvada yatmaya başladılar.

Evde izolasyon, ya da karantina günleri devam ediyor. Kendimizi dışarıya attığımız, sosyalleştiğimiz ve birbirimizden kaçtığımız , böylece çok iyi anlaştığımızı sandığımız günler uzakta kaldı. Özellikle evli , mutlu, çocuklu ailelerde kaç gündür burun buruna yaşamaktan gelişen travmatik durumlar, hem acı hem de komik. Yalnız başına yaşayanlarda ise daha farklı durumlar söz konusu. Öncelikle hepimiz resmen

Hayatımız bir anda nasıl da değişti değil mi ? Gideceğimiz geziyi, alacağımız kazağı, çocuğun nereyi kazanacağını, doğum günümüzü nerede kutlayacağımızı filan düşünmeyi bıraktık, maskenin, kolonyanın, unun, makarnanın, dezenfektanın peşine düştük. Birbirimizle bir metre uzaktan konuşuyor, sevdiklerimizi son yolculuklarına uğurlamaya gitmekten çekiniyor, uzakta olan akrabalarımız, yakınlarımız için olduğu kadar kendimiz için de dertleniyoruz. Bir bilim kurgu

Yok olmasına da, yine de korkudan üç buçuk attığımız günlerdeyiz. 2020 felaketler açısından hızlı girdi. Zaten astrolojik olarak depremleri tetikleyen dizilimler mevcut, bir kez de yanılsın sistem diyorum, olmuyor. Geçen Zaytung’ta bir haber vardı, “2020 yılında hedefim kilo vermek, dil öğrenmek” filan diyenler, “Bu yılı sağ çıkarsam yeter!” demeye başladılar” diyordu. Güldüm tabii, ama yanlış

“Tebdil-i Mekanda ferahlık vardır” derler. Çoğu kez bu sözün doğru olduğuna inansam da o mekana taşınma aşaması o kadar da kolay değil. Ya da benim gibi alışkanlıklarına bağlı, az biraz otistik karakterde olanlar için zor oluyor diyelim. Epeydir şehirdeki kiralık evimizden şehirdeki kendi evimize geçmenin hayalini kuruyorduk, biliyorsunuzdur. Bu tabii ki bina merakından değildi. Durduk

Son paylaşımımı yapalı yine epey zaman olmuş. Bu cümleyi her yazdığımda bundan sonra daha sık ve kısa yazacağım diye başka bir cümle daha kuruyorum ve bunu da beceremiyorum. O yüzden bu ikinci cümleyi yazmamaya başlayayım bari. Kısaca neler oldu bu sürede diye özetleyecek olursam ; koca bir yaz geçti. misafirlerim geldi, bahçede bu yıl İngiltere’den